Bron: The Modern Religion
Vertaald door: Umm Ismaïl
Ik las zojuist een interessant verhaal. Een lerares gaf haar
leerlingen de volgende opdracht mee naar huis: Vraag aan één
van je ouders wat diens droomwens was tijdens zijn/haar pubertijd,
schrijf dan een opstel waarin je het vergelijkt met je eigen toekomstdromen
die je op dit moment koestert.
Aldus vroeg een tienermeisje haar moeder waar zij naar streefde toen
ze nog jong was. De moeder antwoordde (denkend aan haar jaren zestig
hippie-achtergrond): "Ik droomde ervan om een eenvoudig leven
te leiden, om in een commune op een boerderij te wonen en mijn eigen
groenten te verbouwen en gewoon gelukkig te zijn".
De dochter pauzeerde even en stopte met het opschrijven van haar moeders
woorden. "Wat is er aan de hand?", vroeg haar moeder. Het
tienermeisje antwoordde: "Het is een beetje beschamend, want
alles wat ik wil is een mooie auto en een goede baan".
In de eerste instantie kan dit overkomen als een onschuldig verhaaltje
die ons hooguit een beetje doet gniffelen. Maar het zette me aan het
denken. Hoeveel actieve moslims ben ik tegengekomen, die al hun vrije
tijd besteedden aan het verrichten van da`wah (verspreiden van de
islamitische boodschap) en het promoten van islamitische zaken, terwijl
ze hun eigen vrouw en kinderen kwijtraakten aan een onislamitische
levensstijl?! Het is bijna onvoorstelbaar dat zoiets mogelijk is,
maar ik heb het met mijn eigen ogen gezien en fraai is het niet.
Van de actieveling die nooit thuis is hoeven we ons niet af te vragen
waarom hij zijn familie kwijt raakt, hij is er immers nooit. We kennen
allemaal wel zo iemand. Het is natuurlijk veel gemakkelijker om de
hele dag in de moskee te zitten, omringd door dingen die goed te overzien
zijn, dit is in ieder geval makkelijker dan een onhandelbaar kind
op te moeten voeden. Of is een actieveling zo vervuld van een islamitisch
romanticisme dat hij leeft in een droomwereld van het kalifaat, islamitische
groeperingen en religieuze strijd? Alleen Allah weet hoe het in elkaar
zit
.
Hoe zit het met de andere actieveling? Dit is degene die zo bekwaam
is en vol van energie dat hij iedere opdracht van da`wah buitenshuis
ten uitvoer brengt en daarnaast nog voldoende spirit overheeft om
thuis hetzelfde te doen. Van deze categorie heb ik er ook heel wat
ontmoet. Ik heb zelfs les gegeven aan kinderen van dergelijke super-daa`îs
op de verschillende islamitische scholen waar ik werkte. Hier zijn
een aantal interessante observaties, maar om te beginnen een introductie
over het onderwerp van het binnenshuis da`wah verrichten.
Hoe komt deze super-daa`î over in zijn/haar eigen huis? Ik zal
een paar voorbeelden beschrijven die ik zelf heb meegemaakt. Een vader
en een zoon kwamen in mijn boekwinkel. De zoon is in alle facetten
een verwesterde tiener. De vader is een immigrant van middelbare leeftijd
waarmee het financieel redelijk gesteld is. Terwijl de zoon naar de
videos kijkt zit de vader hem eindeloos de les te lezen over
waarom hij zou moeten bidden. Het lijkt wel op een goed ingestudeerd
script. Het gezicht van de zoon betrekt met irritaties, terwijl hij
zachtjes zegt: "Je begrijpt het niet". Maar de vader, die
zo wordt opgeslokt door zijn eigen preek over de beloningen voor het
bidden, hoort hem niet. Ik heb het vermoeden dat hij zijn zoon nog
nooit echt heeft gehoord.
Een moeder met een losse, doorzichtige doek, die onhandig op haar
gepermenteerde haar rust en duidelijk tijdelijk van aard is, gekleed
in een opvallende kleurige outfit voorzien van nagellak en Gucci-tas
loopt bij de ingang van een moskee tijdens een bijeenkomst. Haar tienerdochter
staat naast haar, met nagellak op, make-up, strakke spijkerbroek,
korte mouwen en helemaal geen hoofddoek. Een groepje moslimtienerjongens
die luidruchtig langs loopt en praat over meisjes en sport. Het meisje
flirt met ze en staat op het punt achter ze aan te lopen tot haar
moeder haar terug roept en haar een lange preek geeft over waarom
meisjes niet in hun eentje met jongens rond moeten hangen.
En dit is mijn favoriete voorbeeld: Ik ken een vader die zijn gezin
letterlijk terroriseert met zijn onophoudelijke praatjes over de islam.
Het gaat zover dat het omstoten van een glas water een lezing over
de weldadigheden van water binnen de islam uitlokt. Zijn kinderen
hebben duidelijk een hekel aan de islam gekregen omdat ze het relateren
aan hun vaders drammende, saaie en eeuwig prekende stem.
Al deze voorbeelden vallen onder dezelfde noemer: een ouder die op
dwingende wijze over de islam predikt, maar die er niet op de juiste
manier mee omgaat. De eerste ouder luisterde nooit naar zijn zoon
en had helemaal niet door dat zijn zoon helemaal in beslag werd genomen
door de moderne populaire tienercultuur. Als hij een goede band met
zijn zoon had opgebouwd, en een goed, standvastig voorbeeld was geweest
vanaf de eerste herinneringen van zijn kind, zou zijn zoon allang
zijn gaan bidden. Een vijftienjarige de les lezen over het gebed is
niet de manier om hem hiertoe aan te zetten.
De tweede ouder volgde zelf de islamitische voorschriften niet op
en heeft op geen enkele wijze iets van een islamitische identiteit
aan haar dochter meegegeven (wat kleding betreft in ieder geval niet).
Daarentegen liet ze haar dochter een volledig onislamitische kledingstijl
ontwikkelen, een stijl die de moderne bevrijde vrouw na-aapt,
die zich alleen maar kleedt om door mannen gezien te worden.Waarschijnlijk
hangt haar dochter iedere dag op school rond met jongens. Als de moeder
het toeliet dat zulke onislamitische gewoonten zich ontwikkelden,
wat voor nut dienen dan zulke dwingende preken nog? Haar dochter droomt
er waarschijnlijk van een schaarsgeklede schoonheid te zijn in een
Madonna muziekvideo terwijl haar moeder zich haar voorstelt als een
moslimprinses die er klaar voor is te trouwen nadat ze haar diploma
op zak heeft!
En als laatste het voorbeeld van de vader die da`wah zo ver doorvoerde
dat zijn familie zat van de islam werd door zijn constante gezeur.
Dit druist in tegen de regels van het verrichten van da`wah , want
de profeet (vrede zij met hem) zelf gaf standjes aan diegenen die
anderen moe maakten met hun eindeloze religieuze praatjes. Als je
dit onderwerp gaat onderzoeken zul je hier vele voorbeelden van aantreffen.
Wat is dan de beste manier om da`wah te verrichten binnen je eigen
familie? Wat verkeerd is, zoals we er zojuist uitgelicht hebben, is
onder andere: niet voor je gezin open staan en je familieleden niet
te zien als individuen met eigen gedachten en gevoelens, niet oprecht
zijn en hypocriet zijn en ,als laatste, al te geestdriftig zijn.
De juiste manier van da`wah binnenshuis is te beginnen bij jezelf.
Je kunt letterlijk je hele leven bezig blijven met je eigen geloof
uit te diepen en je daden te verbeteren, zelfs zonder ook maar één
woord met iemand anders uit te wisselen. Je bent zelf de eerste prioriteit
bij de da`wah! Ben je oprecht? Ben je eerlijk tegenover jezelf? Weet
je dat iets fout is, maar doe je het toch? Wat weet je van de islam?
Is het misschien zo dat je racistische ideeën koestert, hypocriet
bent of er onislamitische tradities, waar je mee bent opgevoed, op
nahoudt?
Mensen voelen wel wie oprecht is. Een populaire Amerikaanse roman
"The Catcher in the Rye" heeft als hoofdthema een jongetje
dat leeft in een wereld vol met hypocrieten. Het enige wat hij wil
is iemand ontmoeten die echt is en geen nep.
Je eigen kinderen weten of jij echt bent of niet. En het is triest
om te zeggen, maar het klopt bijna altijd: de gewoonten en houding
van het kind zijn een ongecamoufleerde weergave van wat er diep in
de harten van de ouders zit. Wat er binnen in je hart verborgen zit
komt luid en duidelijk naar voren in hun houding en gedrag. Als je
kinderen niet erg islamitisch zijn, vrees dan voor je eigen ziel
Als je leeft als een echte moslim, niet een perfecte maar wel als
eentje die zijn best doet, dan ziet iedereen dat aan je manieren,
je taalgebruik en je gedrag. Je verricht dus al da`wah zonder een
woord te zeggen.De beste da`wah bestaat niet uit woorden maar uit
daden, een goede instelling en oprechtheid. Kennis van de islam valt
niet af te meten aan de hoeveelheid suras ( koranverzen) die
men uit zijn hoofd kent of de hoeveelheid du`as (smeekbeden)
die men opzegt. Zelfs papegaaien kunnen leren suras op te zeggen.
Islamitische kennis komt tot uitdrukking in wat geen gesproken woord
kan zeggen. Als je in de buurt bent van iemand die goed van aard is,
dan voel je dat. Dan wil je steeds in de buurt van deze persoon zijn
en doen wat hij/zij doet en net zo zijn als hem/haar.
Heb je je nooit afgevraagd waarom iedereen in de buurt van de gezegende
profeet (vrede zij met hem) wilde zijn? Hij straalde imaan (geloof),
goedheid en wijsheid uit! Denk aan de mensen in jouw leven die over
dergelijke kwaliteiten beschikken. Een student vertelde me dat zijn
grootvader de allerliefste moslim was. Een meisje vertelde me dat
haar moeder haar islamitische rolmodel was. Een groep kinderen noemden
hun eigen Arabische leraar als favoriet om les van te hebben.
Welke gemeenschappelijke kwaliteiten hadden deze mensen? Geen van
hen las ooit iemand de les (ik heb ze allen ontmoet en gekend). Eén
was een haafiz (iemand die de gehele koran uit het hoofd kent), één
een huisvrouw die islamitisch actief was en de andere een geleerde.
Maar als je ze ontmoette zeiden ze meestal weinig directs over de
islam en ze hielden zeker geen preek, noch kwamen ze arrogant over.
Wat ze met elkaar verbond was dat ze allen oprechte gelovigen waren.
Het gaat er dus niet om hoeveel studieavonden je met je familie hebt,
het gaat er niet om hoeveel suras je je kinderen uit het hoofd
laat leren. Het gaat er zelfs niet om of je je kinderen naar een koranklas
of een islamitische school stuurt. Waar het om draait is jezelf, bij
jou ligt de sleutel! Als je het goede voorbeeld geeft, dan zullen
je kinderen zelf behoefte voelen aan deze dingen en zullen ze spelenderwijs
en ongedwongen kennis kunnen maken met de verschillende aspecten van
deze mooie religie!
Als je je best doet als moslim en oprecht bent, praat je niet zo veel
(over wat dan ook) en verricht je goede daden, zo stilletjes als kan,
en probeer je zo aardig en behulpzaam als mogelijk naar anderen toe
te zijn, zonder dat je daar iets voor terug verwacht. Je ziet het
mooie in van eenvoudige dingen en streeft bijvoorbeeld niet naar dure
vakanties of een luxueus leven. Je denkt eerder aan andere mensen
dan aan jezelf en je gebruikt je geld of succes niet voor het verzamelen
van de fantastische autos, mooie huizen en kleren. Hier zul
je toch ooit rekenschap voor af moeten leggen
Een goed boek over islamitische bescheidenheid is het boek "
God-Orientated Life", geschreven door Wahid-ud-din Khan. Het
bevat de meest prachtige ahadith ( profetische overleveringen) en
adviezen van sahaaba (metgezellen van de profeet, vrede zij met hem).
Je kunt beter geen moslimactivist zijn als al je activiteiten zich
buitenshuis afspelen. En wees a.u.b. geen islamitische terreurzaaier
binnen je eigen gezin: binnenkomen als een wervelstorm, wanneer het
je uitkomt, de normale gang van zaken verstoren en iedereen uit zijn
dagelijkse routine halen, ook al ben je boos als je ziet waar je gezin
op dat moment mee bezig is. Want als je gezin dingen doet die onislamitisch
zijn, waar was je dan al die jaren toen deze dingen zich ontwikkelden
in hun hoofden en gedragingen?
Alleen als anderen zien dat de islam een betekenisvolle verandering
in jouw leven teweegbrengt zullen ze bereid zijn dezelfde stap te
ondernemen. Dat is de echte da`wah binnen het gezin, dat is de enige
boodschap waar ze naar zullen luisteren en de enige manier om de islam
aan je nageslacht door te geven. Denk er aan.
Auteur: Yahiya Emerick, een Amerikaanse bekeerling. Oprichter van Ameerah Publishing in 1992. Richt zich vooral op moslims in Amerika.
Oorspronkelijke titel: "Super-muslim: In or out of home?"